Todos y cada uno disfrutarían de sus vacaciones. ¿Por qué entonces yo no habría de disfrutar de unas también? Trabajaba duro, había manejado ya varios proyectos de vital importancia para el avance de los negocios en los que se embarcaba la empresa; meses, días, horas frente a mi escritorio, seleccionando candidatos, revisando solicitudes, asignando proyectos y asegurándome de que cada proveedor de servicios recibiera su pago sin demoras.
¿Cómo era posible entonces que los demás estuviesen empacando sus trajes de baño o sus botas de nieve cuando yo sudaba excesivamente bajo el traje de corte inglés? Yo, que preparaba el café de la mañana y la tarde, que contestaba todas las llamadas que Gutiérrez y Amingorena no querían atender, que lidiaba con los asuntos desagradables entre proveedores y clientes, ¿no habría vacaciones para mí?
Veía como cada empleado entraba en la oficina de Vargas y salía triunfante, sonriendo, pensando en las vacaciones que acababa de ganarse. Sabía que debía tomar coraje y entrar a esa oficina yo también a arrebatar mis vacaciones de las manos de quien también tendría el derecho de negármelas. Y lo hice. Y aquí estoy. Disfrutando de una oficina vacía.
Las palabras de Vargas resonaban aún en mi cabeza: "No, Juancito. Lamentablemente tu viajecito a la costa no podrá ser. Por el momento necesito que alguien cuide del fuerte, ¿sabes?". Fui débil. Pero mi debilidad nada tiene que ver con que yo esté aún aquí. Si hubiese estado aunque sea medio paso delante de Vargas… Si hubiese sabido que existía una clave mágica para ganarme mi estadía en la costa por unos días... Me pregunto qué tan placentero hubiese sido estar en la playa, habiéndome ganado la empatía de Vargas del mismo modo en el que se la habían ganado los demás: informándole que trabajaría desde la playa durante mi escapadita a la costa. | Jan en alleman zou genieten van zijn vakantie. Waarom ik dan ook niet? Hard werken, heel wat vitale projecten behandeld voor de vooruitgang van het bedrijf; maanden, dagen, uren gezeten aan mijn werktafel, kandidaten selecterend, kandidaturen onderzoekend, projecten toewijzend en mij verzekerend dat elke dienstenleverancier zijn betaling kreeg zonder vertraging. Hoe was het dan mogelijk dat alle anderen hun zwembroeken of hun skischoenen aan het inpakken waren, terwijl ik geweldig zweette in mijn maatpak? Ik, die ’s morgens en ’s namiddags koffie zette, die alle telefoontjes beantwoordde die Jantje en Marieke niet wilden beantwoorden, die de onaangename thema’s behandelde tussen leveranciers en klanten! Zouden er voor mij dan geen vakanties zijn? Ik zag hoe elke bediende in het bureau van de Chef binnenstapte en triomferend buitenkwam, met de glimlach, denkend aan de vakanties die hij of zij net had afgedwongen. Ik wist dat ook ik de moed moest opnemen, in dit bureau moest stappen en mijn vakanties moest lospeuteren uit de handen van de persoon die ze mij kon weigeren. En zo deed ik het ook. En hier ben ik dan, genietend van een leeg kantoor. De woorden van de Chef weerklonken nog in mijn hoofd: Nee, Jannes, het spijt me, maar je reisje naar de kust is onmogelijk. Op dit ogenblik heb ik hier een sterke persoonlijkheid nodig, weet je... En ik was zwak. Maar mijn zwakheid heeft niets te maken met het feit dat ik nog hier ben. Had ik maar één stap nader bij de Chef gestaan, had ik maar geweten dat er een magisch woord bestond om mijn paar dagen vakantie aan de kust te verwerven... En ik droom ervan hoe heerlijk het zou geweest zijn aan het strand te liggen, dank zij de empathie van de Chef, net zoals de anderen het hadden verworven: gewoon voorstellend dat ik vanop het strand verder zou werken, gedurende mijn uitstapje aan de kust.
|