To say that I was compelled by Parasite from start to finish is an understatement; its filming style with tracking shots are enthralling. Having watched several Korean films during the London Korean Film Festival, I was familiar with the usual genres employed in such films but Parasite seemed to defy them all! Parasite is comedic, in a quirky way, it is also a thriller, straddles class divisions and also depicts a family tale amongst other genres and is therefore likely to appeal to all ages.
Parasite truly deserves to be watched in a cinema to appreciate its nuances and the stylish cinematography. As a summary, to avoid spoilers, Parasite tells the tale of the interaction between the Park family and the Kim’s, an unemployed family, whose contrasting worlds collide with long lasting consequences.
[...]Bong Joon-Ho manages to pique the audience’s interest with brightly lit shots coupled with the effective use of indoor space, and it is surprising to realise, after the film’s 2 hour 12 minute length, that most of the scenes occur within the Park family’s home. The mundane elements of domesticity are displayed with an intriguing perspective showcasing Bong Joon-Ho’s flair. It is a slow burner but you will revel in its beauty and ingenuity as Parasite convinces that it operates solely on one level but it is in fact multi-layered and depicts social realism with empathy and pathos.
The cast are beguiling to watch, every facial movement and action is accentuated, even the mere act of walking up or down stairs can convey hidden meaning, which the camera fragments. Levels of unease are also created by virtue of that effective use of space with unusual camera angles and dramatic weather conditions ratcheting up that sensation. There is a surreal nature to Parasite, which its score emphasises, and furthermore the film adopts elements of the absurd devised in such an ingenious way which is truly cinematic magic. Parasite’s apparent eeriness will certainly keep you riveted and would not feel alien to the Twilight Zone school of filmmaking.
The actors are very impressive and add breadth to their roles creating relatability whilst seeming effortlessly cool. When Ki-Woo and Ki-Jeong Kim were working within the Park family home as private tutors they certainly epitomised this level of nonchalant, understated authority creating an aura of mysticism with the unspoken, almost mythical, tutoring techniques employed. Quite simply, the actors Park So-Dam and Choi Woo-Sik, as Ki-Woo and Ki-Jeong, are compelling to watch in the different directions that Parasite follows and they carry these performances seamlessly thereby inviting the audience to be on their side.
[...]Parasite is a remarkable piece of extremely skilful filmmaking, it is simply a must see film, and so I am looking forward to re-watching the film on its UK general release date. | اگر بگویم از ابتدا تا انتها، تحت تاثیر فیلم انگل (پارازیت) بودم، کتمان حقیقت است؛ سبک فیلمبرداری این فیلم، با نماهای ردیابی جذاب است. در طول جشنواره فیلمهای کرهای لندن، با تماشای چندین فیلم کرهای، با ژانرهای معمولی که در چنین فیلمهایی استفاده میشود، آشنا بودم، اما به نظر میرسید که انگل برخلاف همه آنها است! انگل کمدی را با روشی غیر عادی نمایش میدهد، هیجان انگیز است، طبقاتی اجتماعی را در خود جا داده است و داستانی خانوادگی را در میان ژانرهای دیگر به تصویر میکشد. پس به احتمال زیاد برای همه سنین جذاب است.
درواقع انگل سزاوار این است تا برای قدردانی از نکات ظریف و فیلمبرداری شیک آن، به سینما رفت و آن را تماشا کرد. در مجموع، انگل برای جلوگیری از بر ملا شدن زود هنگام کلیت فیلم، داستان تعامل بین خانواده پارک و کیم را پیش میکشد، خانواده عاطل و باطلی که دنیاهای ناهمگون آنها تبعات طولانی مدتی به همراه دارد.
[...] بونگ جو-هو توانست با نماهایی از نور درخشان در کنار استفاده موثر از فضای داخلی، توجه مخاطب را برانگیزد و تعجب آور است که پس گذشت 2 ساعت و 12 دقیقه از فیلم، متوجه شویم که بیشتر صحنهها در خانه خانواده پارک رخ میدهند. عناصر پیش و پا افتاده در زندگی خانگی با چشماندازی جذاب نشان داده میشوند که استعداد بونگ جون هو را به نمایش میگذارد. این فیلم جذابیت خود بتدریج نشان میدهد اما از زیبایی و نبوغ آن لذت خواهید برد، چرا که انگل شما را متقاعد می کند که فقط در یک سطح عمل می کند، در حالی که چند لایه دارد و رئالیسم اجتماعی را با همدلی و ترحم به تصویر میکشد.
تماشای بازیگران مسحور کننده است، هر حرکت و عمل صورت مهم است، حتی بالا رفتن یا پایین آمدن از پلهها که دوربین آن را تکه تکه میکند میتواند معنای پنهانی در خود داشته باشد. استفاده مؤثر از فضا با زوایای غیرمعمول دوربین سطوح مختلفی از پریشان حالی ایجاد میکند و شرایط آب و هوایی تصنعی این حس را تشدید میکند.
انگل ماهیت سورئالیستی دارد که بر این خصوصیت خود تاکید دارد و بعلاوه عناصری از پوچی را به کار میگیرد که به گونهای مبتکرانه ابداع شده است. در واقع این همان جادوی سینمایی است. موهوم بودن ظاهری فیلم انگل مطمئناً شما را میخکوب میکند و با مکتب فیلمسازی منطقه نیمهروشن (توایلایت زون) احساس بیگانگی نمیکنید. بازیگران چشمگیر هستند و به نقشهایشان وسعت میبخشند و در عین حال که خونسردیشان به راحتی عیان است، قابلیت برقراری ارتباط را فراهم میکنند. زمانی که کیوو و کیجونگ کیم در خانه خانواده پارک به عنوان معلم خصوصی کار میکردند، مطمئناً سطحی از اقتدار مسامحهکار و عاری از مبالغه را تجسم میکردند که با شیوههای ناگفتنی از تدریس و تا حدودی خیالپردازانه، هالهای از ابهام را خلق میکردند. پارک سو-دام و چیو وو-سیک در نقش کی-وو و کی-جئونگ بسادگی مخاطب را به مسیری متفاوت از خط سیر فیلم پارازیت سوق میدهند و آنقدر آن را هماهنگ باهم اجرا میکنند تا مخاطب را دعوت کنند که در سمت آنها قرار بگیرند.
[...] پارازیت در زمره فیلمهایی است که با مهارت ساخته شده است. از جمله فیلمهایی است که باید آن را دید و من در انتظارم تا در روز اکران عمومی آن در بریتانیا، دوباره این فیلم را ببینم. |