Analizując akty poznania spontanicznego zauważamy, że w poznaniu tym
stwierdzamy nie tylko fakt istnienia czegoś (drzewa, Jana, Ewy, czerwonej
róży), lecz równocześnie stwierdzamy i doświadczamy amabilny związek, jaki
formuje się w procesie poznania. Poznawane rzeczy pociągają nas lub odpychają,
podobają się nam lub nie, pragniemy ich lub czujemy do nich niechęć. Już
na etapie poznania spontanicznego odkrywamy rzeczy jako byty tworzące
dziedzinę d., których specyfiką jest to, że bytują zawsze jak będąc „od” lub
„dla” czegoś, jako będące celem i racją wszelkiego dążenia
cccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccccc
Jest to specyficzny typ doświadczenia bytu
jako d., zw. doświadczeniem agatonicznym (ˆgajn [agathón], d.) lub amabilnym
(amare — kochać).
http://www.ptta.pl/pef/pdf/d/dobro.pdf

cccccc
. Piękny transcendentalnie jest każdy
byt, gdyż każdy swą bytowością aktualizuje władze poznawcze i pożądawcze
człowieka, czyli swoim istnieniem i treściowym uposażeniem wyprowadza je
z możności do aktu, „usuwa” z nich brak poznania i miłości, „wypełnia” je sobą
i sobie przyporządkowuje. Inaczej mówiąc, wszystko, co wzbudzi pierwotne
„visio”, bierze się z bytu, ponieważ to on jest pierwotnie inteligibilny (poznawalny)
i amabilny (pożądalny):
http://www.ptta.pl/pef/pdf/f/filozofias.pdf

W czym problem?
Wyraz - odłaciński, powstaje w innym, nowożytnym języku z koncówką charakterystyczną dla danegi języka, tu: "amabile", czyli:
miły, uprzejmy, sympatyczny, kochany
na przykład:
... lecz równocześnie stwierdzamy i doświadczamy sympatycznego związku, jaki formuje się w procesie poznania...